‘Van al die succesjes word ik zó blij!’ | Hilde, leraar Het Kroonpad

Weg met de twijfel

Ik liet er een jaartje overheen gaan en vroeg toen of ik een dag mocht meelopen. Door die hele dag heen, bij alles wat ik zag, dacht ik steeds: leuk! Ik besloot de sprong te wagen en werk nu een half jaar op een groep met zeven kinderen met een ernstig meervoudige beperking. Wat een andere wereld!

Duik in de zorg

Hoe gepokt en gemazeld ik ook ben in het regulier onderwijs: qua zorg begon ik op nul. Ik geef nu sondevoeding, terwijl ik nog nooit een slangetje van dichtbij had gezien. Vang epilepsie-aanvallen op, waar ik nooit eerder mee te maken had. Bedien verschillende typen rolstoelen, met allemaal hun eigen toepassingen. En raak steeds meer thuis in eenvoudige gebarentaal, want mijn leerlingen kunnen niet praten.  

Anders leren

En leren ziet er natuurlijk ook heel anders uit dan ik gewend was: de kinderen in mijn groep hebben maximaal het niveau van een twee-jarige. Rationeel weet ik, dat het de kleine stapjes zijn die tellen. Maar in de praktijk voelde ik me de eerste maanden toch wat ongemakkelijk. Dan dacht ik ’s avonds: wat heb ik vandaag nou helemaal bereikt?

Trots tot in de tenen

Eén van mijn leerlingen heeft bijvoorbeeld een visus-beperking: ze ziet slecht en leeft daardoor in een wazige wereld. Ze heeft een brilletje aangemeten gekregen, maar verdraagt geen nieuwe dingen op haar huid. Bovendien weet ze: met dat ding op mijn neus ziet alles er anders uit dan ik gewend ben. Als we de koker pakten, begon ze al te huilen. Maar na maanden oefenen hield ze haar bril ineens anderhalve minuut op. Ze zat er heel rustig bij, met haar handjes in haar schoot. Wat een stap voor zo’n meisje: ik voelde de trots tot in mijn tenen! Inmiddels weet ik dus heel goed wat ik elke dag bereik, altijd samen met mijn collega’s: we helpen de leerlingen steeds een mini-stapje verder en met de tijd wordt dat een waardevol sprongetje.

Niet alles hoeft vandaag

Maar nog steeds heb ik ontzettend veel te leren, en als het aan mij ligt zo snel mogelijk. Mijn duo-collega en buddy remt me daarin wat af. Ze adviseerde me in september al: “Neem de tijd om te landen, om de kinderen en de school te leren kennen. Stel de workshops en trainingen maar uit tot volgend schooljaar.” En ze had gelijk: extra ‘gereedschap’ is zeker handig, maar ik leer al zó veel van de samenwerking met haar, met de klassenassistent, met medewerker voor Zorg Binnen Onderwijs (ZBO’er) en alle anderen die betrokken zijn bij de kinderen in mijn groep.  

Mooie momentjes

Ondertussen geniet ik van alle mooie momentjes. Van het stralende gezicht van een meisje, dat zichzelf herkent op de foto, en geniet van het liedje dat we voor haar zingen. Van een ventje dat ontdekt dat spelen meer is dan gooien en tollen met blokjes en balletjes. En straks van het meisje dat haar brilletje geen anderhalve minuut maar een half uur op haar neus verdraagt. Van al die succesjes word ik zó blij! En dan kun je niet anders dan constateren: ik zit op mijn plek!’