'Dit past perfect!'
Maike Drosten is herintreder in het onderwijs. Ze werkte nog nooit in het speciaal onderwijs. Inmiddels geeft ze les aan de jongste groepen op De Linde in Deventer.
‘Bij het woord herintreder denk je al snel aan iemand die jarenlang thuis is gebleven om voor de kinderen te zorgen. Bij mij ligt het anders. Ik heb altijd gewerkt, alleen niet met jonge mensen, maar met dementerende ouderen. Op mijn 37e ben ik de pabo gaan doen. De reden: ik wilde blijvende kennis en herinneringen meegeven, wat bij mensen met dementie natuurlijk niet lukt.
Structuur loslaten
In het speciaal onderwijs heb je kleine klassen – zo’n 15 leerlingen. Je staat daar bovendien niet in je eentje voor, maar altijd samen met een onderwijsassistent en soms ook nog een stagiaire. Minstens vier ogen om de leerlingen echt te zien. Minstens vier handen om hen op maat te ondersteunen. De planning speelt ook niet de baas. Als de rust er niet is, maak je tijd voor dansen op muziek of een rondje rennen op het plein. Daarna lukt het dan misschien wel. Of niet. En dat is dan ook goed. Tegelijkertijd heb ik daar zelf nog wat moeite mee. Ik moet nog leren om flexibeler te zijn, om de structuur te durven loslaten. Om de vrijheid te nemen om de planning niet koste wat kost door te drukken en via een andere vorm, bijvoorbeeld spel of bewegend leren, toch de gestelde doelen te behalen.
Samenwerken met collega's
En mijn nieuwe collega’s … wat een warm bad! Dat kende ik vanuit de verpleeghuiszorg; daar werkte ik ook in een geweldig team. Maar ik rekende er niet op dat ik dat opnieuw zou meemaken. Dus wél, en dat is goud waard. Niet alleen als je net weer begint, maar ook op de lange termijn. Het zijn hun kleine hints, tips en suggesties die het ‘m doen. ‘Misschien vraag je nu te veel van de leerlingen’, zeggen ze dan. Of: ‘Klok leren kijken, kun je ook buiten doen. Teken een klok in het zand, bind touwtjes om een paaltje en laat de kinderen de “wijzers” maar op de goede plek zetten.’
Contact maken met leerlingen
Ik vind het heerlijk dat ik nu de tijd heb om mijn leerlingen echt te leren kennen. Het is een ontdekkingsreis om te achterhalen wie ze precies zijn. Dat ik mezelf openstel, wil niet zeggen dat de kinderen dat ook doen. De meesten wel, maar bij sommigen werkt een andere benadering beter. Dus ik geef mijn ogen goed de kost en doe veel navraag bij collega’s. Hoe reageer ik het beste op de boosheid van Dylan? Bij wie blijf ik staan en bij wie ga ik juist door de knieën? Wat kan ik tegen Carli beter wél zeggen en wat beter niet? Dat zijn allemaal kleine dingen, maar je moet ze wel weten om echt en goed contact te maken met ieder kind afzonderlijk.
Resultaat behalen
In het regulier onderwijs stapel je baksteen op baksteen om je leerlingen voor te bereiden op het leven. Op De Linde zetten we de kinderen kiezelsteen voor kiezelsteen in hun kracht. Maar als dat lukt – ondanks hun moeite met onthouden, ondanks hun gedragsproblemen – wat is dat dan mooi!’
Bekijk onze vacatures
In de reeks verhalen 'Ik ben een onderwijsspecialist' vertelt een onderwijsspecialist wat zijn of haar baan speciaal maakt. Deze keer vertelt Maike over herintreden in het (speciaal) onderwijs en het opbouwen van een band met je leerlingen.
Meer verhalenDeel deze pagina:
